‘Ze veranderden meteen de naam, dat deed best pijn’

Marco Leemberg (56) verkocht vorig jaar zijn bedrijf Palletcentrale, na een offer he couldn’t refuse. Hoewel de ondernemer nu tijd heeft voor het verpakkingsbedrijf van zijn kinderen én toeren op zijn Harley was hij helemaal niet van plan om te verkopen. ‘Ik zag mezelf er nog wel een jaar of tien zitten.’

Marco Leemberg was geen ster op school, zoals hij zelf zegt. Maar het werkzame leven sprak hem wel aan. Een carrière in de machinefabriek van zijn vader – een Rotterdamse scheepsbouwer pur sang – was wellicht mogelijk geweest, toen een andere kans zich aandiende. De naburige pallethandel ging failliet en Leemberg stapte in, inmiddels 35 jaar geleden. ‘We begonnen met vier miljoen gulden omzet en twee vrachtwagens, maar binnen afzienbare tijd kon ik met Palletcentrale een bedrijf in Etten-Leur overnemen. Toen werd het echt leuk.’ In de decennia die volgden, groeide het bedrijf van Leemberg tot marktleider met zes vestigingen en tachtig miljoen euro omzet. Op jaarbasis verkocht Palletcentrale met zijn 150 werknemers ruim zes miljoen pallets per jaar.

Topbod

Plannen om zijn zaak te verkopen, had Leemberg eigenlijk niet. Zijn bedrijf ging crescendo en zelfs twee van zijn drie kinderen vervulden een rol binnen Palletcentrale. Toch deed Leemberg zijn onderneming eind 2023 van de hand. ‘Ik zag mij er nog wel een jaar of tien zitten hoor. Maar ik raakte toevallig in gesprek met een partij die al wat overnames had gedaan. Ze vroegen wat mijn bedrijf zou kosten. Ik zei: “Dat kan je toch niet betalen.” Voor ik het wist, kwamen ze met een offer you can’t refuse. Toen besloot ik het te verkopen.’ Belangrijke voorwaarde voor Leemberg was dat Bode Packaging, zijn bedrijf in industriële verpakkingen, buiten de deal viel. ‘In die onderneming wilde ik samen met mijn kinderen doorgaan.’ De overnemende Foresco Group stemde in. Leemberg was miljoenen rijker, maar een bedrijf armer. ‘Ze hebben meteen de naam van het bedrijf veranderd. Dat is hun goed recht, maar dat doet stiekem best pijn. Zeker voor een controlfreak als ik.’

Afscheidsbonus

Bij de verkoop kreeg hij al snel een schuldgevoel. ‘Je laat toch een beetje jouw mensen in de steek.’ Om zijn personeel goed achter te laten, liet Leemberg in het verkoopmemorandum opnemen dat al zijn werknemers onder de nieuwe eigenaar in dienst mochten blijven. Hij gaf ze bovendien duizend euro bonus voor elk jaar dat ze voor hem gewerkt hadden. De oude garde kreeg zo een klein fortuin. ‘Zo sta ik erin. Werken met pallets is niet sexy, je krijgt alleen goede mensen als je ze goed betaalt. Bovendien is het succes van Palletcentrale niet mijn succes, maar van het complete team.’ Dat oog voor het menselijke typeert Leemberg. Voordat hij uit zijn bedrijf stapte, ging hij nog op ‘afscheidstournee’ langs alle vestigingen om al zijn collega’s te bedanken. In de afscheidsspeeches werd hij steevast ‘streng, maar rechtvaardig’ genoemd. En ook: ‘sociaal’ en ‘in voor een geintje.’ ‘Op die typeringen ben ik trots.’

Strategisch denken

Je alleen blindstaren op winst en omzet zit niet in het DNA van de Rotterdamse ondernemer. ‘Mijn werkfilosofie is heel duidelijk. Geen verlies draaien en vooral veel lol hebben. Dan komt het rendement automatisch.’ Zijn eigen inbreng in de groei van het bedrijf? ‘Het handelen bleek goed bij mij te passen. Ook had ik een prima gevoel voor marktkansen. Dat is vooral een kwestie van je oren openhouden en verbanden leggen. Met logisch denken kom je in deze wereld een heel eind.’ Het strategisch denken en sparren met de commercieel directeur vond hij fantastisch. ‘Pallets verkopen is echt een prijskwestie. Als je een vrachtwagen net wat voller kunt stouwen met een type pallets met een grotere winstmarge maak je nét het verschil dat nodig is.’ Dat net iets slimmer zijn dan de concurrent is geen sinecure. Alleen al in Nederland zijn driehonderd bedrijven – van groot tot klein – actief in de pallethandel.

Vastgoed en motortochten

Wat Leemberg precies voor zijn bedrijf kreeg, houdt hij voor zichzelf. Wel wil hij kwijt dat het grootste deal ooit was in de Nederlandse palletindustrie. Wat hielp was dat er meerdere kapers op de kust waren. ‘Toen het gerucht van een overname in het wereldje bekend werd, meldden zich nog drie geïnteresseerde partijen. Leemberg had de overnamepartners opeens voor het uitkiezen. Verschillende adviseurs hielpen hem de beste keuze te maken.’ Men wist hem ook te vinden toen het bedrijf eenmaal verkocht was. ‘Na de verkoop komt iedereen op je af, als mieren op iets zoets. Ik was daar al voor gewaarschuwd, maar toch was dat een bijzondere ervaring.’ Als kersverse vermogende houdt Leemberg het hoofd koel en neemt hij geen overhaaste beslissingen.

Zo is hij nog deels zoekende wat hij met de opbrengst voor zijn bedrijf gaat doen en met welke verdeelsleutel. ‘Ik verdeel het geld nu over private equity, aandelen, investeren in vastgoedfinancieringen en in het verpakkingsbedrijf van mijn kinderen.’ Zijn steun en toeverlaat is een financieel adviseur die hij inmiddels al veertig jaar kent. ‘Ik vertrouw haar blindelings en weet dat ze de juiste kennis heeft om te zorgen dat ik nergens meer aan hoef te denken.’ Het deel van zijn vermogen dat hij in vastgoedfinancieringen stopt, heeft Leemberg ondergebracht bij Mogelijk. ‘Bij Mogelijk heb je een goed rendement en een prima Loan-to-Value. Bovendien heb je relatief veel zekerheid.’ Een deel van zijn geld houdt hij in cash, voor het maken van mooie reizen met de motor. ‘Een zwart gat? Nee hoor! Ik heb al een paar keer de Harley gepakt voor mooie motortochten door Australië, Amerika en Spanje.’

Familiebedrijf

Leemberg kijkt er vooral naar uit om zijn kinderen te helpen hun verpakkingsbedrijf groot te maken. ‘Ze zeiden bij de verkoop: “Pap, nu gaan we samen doen wat jij met Palletcentrale hebt gedaan.” Dit was voor mij hét signaal om de verkoop door te zetten.’ De rollen binnen het verpakkingsbedrijf zijn duidelijk: zoon en dochter hebben het roer in handen, Leemberg adviseert. ‘Wat ik mee wil geven is dat ze streng maar rechtvaardig en sociaal moeten zijn voor iedereen die bij hun bedrijf werkt. Eenieder is in mijn ogen ondergeschikt aan het bedrijf, ook de baas.’ Hij spart regelmatig met zijn kinderen over strategische en financiële zaken. Meestal is dat in een kantoorsetting als objectief adviseur, soms gewoon aan de keukentafel. ‘Dan ben ik toch opeens weer die vader die zijn kinderen met goedbedoeld advies een stap verder probeert te helpen.’

Zakelijke fouten

Mocht Leemberg zijn carrière overdoen, dan zou hij zakelijk bijna alles precies hetzelfde doen. ‘In de 35 jaar heb ik twee grote fouten gemaakt. Ik wilde een bedrijf overnemen in het oosten van het land. Maar omdat we net met nieuwbouw bezig waren, heb ik dat niet gedaan. Daar heb ik spijt van. Ook van het feit dat we een stuk grond naast ons bedrijf hebben verkocht.’ Zonder er in detail over te willen praten, geeft hij aan dat hij buiten het werk wel dingen anders zou doen bij een tweede kans. ‘Privé heb ik veel meer fouten gemaakt dan zakelijk.’

Power in de markt

Spijt van de verkoop van zijn bedrijf zegt hij in eerste instantie niet te hebben. Maar in tweede instantie klinkt er toch iets van heimwee in zijn verhaal. Zo mist hij het strategisch denken samen met zijn commercieel directeur, net als de buitenlandse beursbezoeken in grote wereldsteden, gevolgd door een gezellig avondje doorzakken. Nu hij is gestopt merkt Leemberg meer dan ooit welk goud hij in handen had. ‘Ik heb nu tijd en gelegenheid om af en toe mee te kijken in de keuken bij andere partijen in mijn oude branche. Dan kom je erachter hoe goed wij de zaken op orde hadden, van logistiek tot administratie en commercie. Alles ging heel efficiënt. Als ik dat eerder had geweten, had ik misschien toch wel door willen gaan. We hadden echt power in de markt.’